Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν ένα προχθεσινό μου βίωμα. Πηγαίνοντας το πρωί στο Πολυτεχνείο, στην περίφημη ανηφόρα του Καρέα, πάμε σημειωτόν. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου αναπαράγεται η καθημερινή μιζέρια κι εγώ παίζω νευρικά τα δάχτυλα στο τιμόνι, μετανιώνοντας που δεν διάλεξα άλλο δρόμο. Παρότι Παρασκευή, η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της. Πρώτη, δευτέρα, φρένο, πρώτη, δευτέρα, φρένο… Γυρνώντας βαριεστημένα το κεφάλι μου αριστερά, το βλέμμα μου διασταυρώνεται με το βλέμμα ενός άγνωστου 70άρη που καθόταν στη θέση του συνοδηγού στο διπλανό αυτοκίνητο. Τότε, το μισό αυτό δευτερόλεπτο που ανταμώσανε τα βλέμματά μας, ο κύριος αυτός έκανε κάτι το αδιανόητο: Μου χαμογέλασε!!! Ανταπέδωσα κι εγώ αμήχανα το χαμόγελο και μου φάνηκε ότι έδιωξα λίγο από την πρωινή μου μουρτζουφλιά.
Το απόγευμα,
στον γυρισμό προς το σπίτι, σταμάτησα στο σουπερμάρκετ να πάρω κάποια πραγματάκια. Στην ουρά του ταμείου ήταν μπροστά μου μια ηλικιωμένη, ασπρομάλλα κυρία. Μόλις κατάλαβε ότι είχα σταθεί επόμενος στην ουρά γύρισε, με κοίταξε και …μου χαμογέλασε! Ένα χαμόγελο τόσο ζεστό (όχι από αυτά τα παγωμένα δημοσιοσχεσίτικα), που το θυμάμαι ακόμα. Ανταπέδωσα το χαμόγελο και ντράπηκα από μέσα μου που δεν χαμογέλασα πρώτος. Γύρισα σπίτι και αναλογίστηκα πώς δύο άγνωστοι άνθρωποι με έκαναν σήμερα να νιώσω τόσο όμορφα, απλώς χαμογελώντας μου. Συνειδητοποίησα ότι ένα χαμόγελο από έναν άγνωστο, εκεί που δεν το περιμένεις, είναι ένα μικρό φάρμακο.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το χαμόγελο ενός αγνώστου τόσο σημαντικό; Είναι καταρχήν ένας κώδικας συμπεριφοράς που τον έχουμε μόνο εμείς οι άνθρωποι. Είναι μια πράξη γενναιοδωρίας. Είναι το σπάσιμο του αόρατου φράκτη που έχουμε βάλει γύρω μας, φοβούμενοι να επιτρέψουμε την προσέγγιση του «άλλου». Είναι το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε το κλειδαμπαρωμένο καβούκι στο οποίο μας έχουν πείσει να είμαστε κλεισμένοι…
Με όλα αυτά που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Μεγαλύτερες έννοιες, αρνητικά μηνύματα, κρίση, ένα περιβάλλον που προσπαθεί να μας κάνει όλο και πιο μίζερη τη ζωή. Το χαμόγελο στις γκρίζες αυτές μέρες είναι πιο δύσκολο, αλλά και πιο ευεργετικό. Και γι αυτόν που το προσφέρει και γι αυτόν που το λαμβάνει. Δεν χρειάζεται να είμαστε σε καλή διάθεση για να χαμογελάμε, αντίθετα μπορεί το χαμόγελο να μας φτιάξει τη διάθεση. Είναι μια μεταφορά θετικής ενέργειας, δίνει κουράγιο και διώχνει την ψυχική μας μούχλα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ωραίος όταν χαμογελάει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες μας τις ωραίες φωτογραφίες είμαστε χαμογελαστοί.
Η σημερινή καθημερινότητά μας είναι μια συνεχής συναναστροφή με τους συνανθρώπους μας. Με βιαστικούς, ανυπόμονους, προβληματισμένους, μίζερους πολλές φορές. Ας βάλουμε λοιπόν εμείς λίγη γενναιοδωρία. Δεν είναι λοιπόν ανάγκη να γνωρίζεις κάποιον για να του χαμογελάσεις. Ένα χαμόγελο, συνήθως γεννάει άλλο ένα. Μην περιμένουμε πάντα από τον άλλο να κάνει την αρχή…
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου